Dnia 5 maja 1846 roku w nieokazałym dworku szlacheckim na Podlasiu, w Woli Okrzejskiej, przyszedł na świat wielki twórca, który stał się nie tylko najbardziej poczytnym pisarzem w Polsce, ale zdobył też sobie trwałe miejsce w literaturze światowej. Mając lat dwanaście zaczął naukę w gimnazjum w Warszawie, które mieściło się w Pałacu Kazimierzowskim. Nie mógł się pochwalić sukcesami pilnego ucznia; dopiero, w 1866r. uzyskał świadectwo i zgodnie z wolą rodziców zapisał się na wydział lekarski warszawskiej Szkoły Głównej. Po roku studiów próbował sił jako poeta, lecz „Tygodnik Ilustrowany” odrzucił wiersz. Udaje się natomiast Sienkiewiczowi debiut dziennikarski. Jako współpracownik kilku warszawskich czasopism osiągnął niebawem znaczne powodzenie i sławę jednego z najpopularniejszych felietonistów Warszawy, piszącego pod pseudonimem Litwos.

W lutym 1876r. Sienkiewicz wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych. Nadsyłane z tej wyprawy „Listy z podróży do Ameryki” ukazują wielkie zdolności obserwacyjne pisarza. Z obserwacji amerykańskich powstały utwory „Sachem”, „;Orso”, „Wspomnienia z Maripozy” i należący do pereł polskiej nowelistyki „Latarnik”.
W listopadzie 1879 roku, po czterech latach podróżowania, powrócił Sienkiewicz do Warszawy i od razu wpadł w wir zajęć dziennikarskich i literackich. Uważany dotąd za eleganta ale i lekkoducha pisarz stabilizuje się. W sierpniu 1881 roku poślubia Marię Szetkiewiczównę. Rok 1883 stanowi przełom w twórczości Sienkiewicza, gdyż „Słowo” rozpoczęło druk powieści „Ogniem i mieczem”. Utwór ten został przyjęty powszechnym zachwytem. Stanisław Witkiewicz tak trafnie tą powieść określił”( … ) lud czyta je i czuje w nich tętno swego serca”.

Choroba żony zmusiła Sienkiewicza do wyjazdu z nią do zagranicznych uzdrowisk. Mimo tych kłopotów pisarz nie przerywa pracy nad drugą powieścią historyczną „Potopem”. Polacy w trzech zaborach mogli śledzić na gorąco losy bohaterów dzieła, którego druk został zakończony dopiero we wrześniu 1886 roku.. Wkrótce pisarz rozpoczął pracę nad „Panem Wołodyjowskim” – trzecią częścią wielkiego historycznego cyklu, pisanego „dla pokrzepienia serc”. Ten wielki cykl historyczny wysunął Sienkiewicza na czoło pisarzy polskich. W następnych latach powstają takie utwory jak: „Bez dogmatu”, „Rodzina Połanieckich”, „Krzyżacy”, „W pustyni i w puszczy”.

Rok 1896 przyniósł powieść z czasów Nerona ” Qvo vadis” o pracy nad którą tak pisał: ” Od dawna żyję w ogromnym natężeniu wszystkich władz, albowiem rzecz, którą piszę, jest trudna i w tak wysokim stylu, że nic podobnego nikt dziś nie robi. Ale właśnie dlatego trzeba się wysilać, żeby była prawda i wrażenie rzeczywistości”.

To barwne malowidło historyczne przyniosło autorowi sukces światowy. Triumfalny pochód powieści przez wszystkie kontynenty i kraje o bardzo rozmaitych kulturach trwa od schyłku XIX wieku po dzień dzisiejszy. W roku 1905 powieść ta przynosi Sienkiewiczowi nagrodę Nobla Obchodzony z pewnym opóźnieniem, w roku 1905, jubileusz dwudziestopięciolecia pracy pisarskiej Sienkiewicza stał się świętem ogólnonarodowym. Ze składek społeczeństwa zakupiono pisarzowi dworek w Oblęgorku. Mimo ciągłych podróży pisarz doceniał znaczenie własnego domu.

Twórczość Sienkiewicza nie tylko krzepiła serca rodaków ogarnięte zwątpieniem, ale też przypominała Polakom narodową odrębność i prawo do narodowej godności. Gdy wybuchła wojna Sienkiewicz stanął w neutralnej Szwajcarii na czele komitetu pomocy ofiarom wojny w Polsce. Ta działalność wypełniła ostatnie lata jego życia. Do ostatniej chwili apelował do narodów świata o pomoc dla Polaków i wszelkimi dostępnymi drogami przesyłał do kraju pokaźną pomoc.

Henryk Sienkiewicz nie doczekał chwili, gdy po przeszło stuletniej niewoli, Polska odzyskała niepodległość. Zmarł 15 listopada 1916 roku w Vevey w Szwajcarii.